Ja, dat moet echt! Onze vacht groeit gemiddeld één centimeter per maand en scheren gebeurt jaarlijks dus reken maar uit. Na een jaar zit er dik 10 centimeter fluff op ons lijf. En dat dat warm is in de zomer hoeven we niet uit te leggen! Wanneer is het dan zover? Omdat wij geen afgesloten stal hebben, wacht Wendy meestal tot de ergste kou uit de nachten is verdwenen. Tot nu toe zijn we alledrie de keren in mei geschoren. Vlak vóór de warmte van de zomer maar op tijd genoeg om weer een vachtje te hebben zodra we de winter in gaan. En waarom we dan nu van die grote hoofden hebben?! Ja, dat is een 'kapselkeuze' zoals Wendy dat noemt. Zelf zien we dat natuurlijk niet, met uitzondering van Ted, want die bekijkt zichzelf regelmatig in de spiegel, hè Ted? Maar om terug te komen op ons kapsel... we hebben ons laten vertellen dat het gebruikelijk is dat alles wordt geschoren, dus ook de bolletjes. Vandaar dat wij er misschien iets anders uitzien dan de doorsnee alpaca die je op andere plekken ziet. Hebben we er last van? Nee, zolang Wendy er maar wel voor zorgt dat onze ogen vrij blijven van fluff én in de zomer voor wat extra verkoeling zorgt. Dat gezegd hebbende... vinden we zo'n scheerbeurt reden voor een scheerfeest? NEE! Wat een gedoe, we kijken er jaarlijks NIET naar uit! Gelukkig is het dus maar 1x per jaar en duurt zo'n scheersessie hooguit een kwartiertje.
Hoe gaat dat scheren nou precies?
Waar een schaap soort van hulpeloos ligt te spartelen als je 'm op z'n billen of rug zet (en dus niets meer kan), rennen wij het liefst met 100 km per uur de wei uit zodra we de scheerders aan zien komen! Die drijven ons dan natuurlijk in een hoekje zodat we nergens meer heen kunnen en gek genoeg helpt Wendy ze daar ook nog bij. Dan worden we één voor één meegenomen naar een plek waar we gescheiden zijn van elkaar. Waarom? Je bent kuddedier of niet... we komen graag voor elkaar op en als er iemand in paniek is dan gaan we er met z'n allen op af om te kijken of we kunnen helpen. Hoewel we in dit geval dus niet bij elkaar kunnen komen, we zien en horen elkaar nog wel en weten dat we allemaal aan de beurt komen... De winterjas gaat uit, het minst leuke kwartier van het jaar is aangebroken...
Omdat we vluchtdieren zijn willen we eigenlijk in geen enkele positie blijven staan of liggen, zeker niet in een situatie als deze. Dat weten de scheerders natuurlijk maar al te goed, dus hoe lossen ze dat op? Ze leggen ons op de grond (op een zeil om onze vacht schoon te houden) of op een scheertafel en binden ons vast in een soort van scheertuig. Voorpoten vast, achterpoten vast en dan trekken ze aan beiden kanten zodat we nauwelijks bewegingsvrijheid meer hebben. Vervolgens krijgen we ook nog een soort van zandzak over onze nek zodat we ons er zo weinig mogelijk mee kunnen bemoeien. Je begrijpt, we maken er een sport van om het die scheerders alsnog zo moeilijk mogelijk te maken. Wist je dat we kunnen gillen? Ted wint hoor, dat is net een meisje, hè Ted?! Maar weet je wat we ook heel goed kunnen? En dat is dan meteen het leukste tijdens dit zenuwslopende scheerkwartiertje... spugen! En dan niet een vriendelijk tufje maar echt een dikke vette, groene, slijmerige, stinkende rochel vanuit onze maag. Bam! Het liefst in your face meneer de scheerder! De score houden we onderling bij en zo is er dus jaarlijks een winnaar met de meeste rochelhits. Guus heeft al drie jaar op rij deze titel te pakken...
Terug naar het scheren... De vacht op onze rug, zij en schouders, ook wel zadel genoemd, wordt apart gehouden en is eerste keus wol. Voor zover wij weten zijn onze vachten tot nu toe alleen voor eigen gebruik verwerkt tot kaardvlies en garen (handgesponnen door Wendy's moeder). Binnen Wendy's gezin circuleren inmiddels diverse sjaals, mutsen en vestjes. En in onze stal zien we steeds van die pompom sleutelhangers die verkocht worden. Blijkbaar ook van onze vacht gemaakt. Dat vinden we dan wel weer een eer! Alpacavachten worden ook verwerkt in dekbedden, schijnt een aanrader te zijn. Vraag maar eens aan Wendy!
Terwijl wij nog ingesnoerd ons best aan het doen zijn om de rochelcontest te winnen, worden ook onze nagels geknipt en tandjes nagekeken. Ook niet onze hobby maar dan hebben we een deel van onze jaarlijkse APK maar gehad! Gemiddeld komt er zo'n 3,5 kilo vacht van ons lijf, dat is best veel en dat voelen we dan ook meteen als we opstaan. Zo licht als een veertje en... brrr... stuk frisser! Even herkennen we elkaar niet omdat we er zo belachelijk uit zien maar als we allemaal geweest zijn weten we dat we er weer een jaar tegenaan kunnen. We delen onze rochelscores met elkaar en gaan weer over tot de orde van de dag. Gras eten.
-xx- Guus, Joop, Ted & Freek
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Guus, Joop, Ted en Freek! Ik weet dat scheren geen jaarlijks terugkerend feestje is voor jullie. Wat jullie niet vermeld hebben in dit blog is dat jullie naderhand altijd heel blij zijn dat die dikke vacht eraf is, want vaak is het in mei al best warm. En die paar kilo minder is ook fijn. Zelf ben ik altijd minstens een week in shock om jullie zonder winterjas te zien maar dat went gelukkig snel! Knuffels van jullie baasje!
Wendy wat een leuke foto s die van Joop haha en Guus ging weer poseren zo lief,,, ze zien er weer heel mooi uit 👌🏼👌🏼🥰 Wat zullen ze weer blij zijn niet zo warm meer,,, en die leuk koppies en snuitjes te schattig 🏝 lieve groetjes van mij jacky en knuffels voor Freek bloem Ted Guus Joop xx
Wat een leuk verhaal .
Wij hebben genoten toen we er waren .
De dames club uit schollevaar .